Το οπαδικό μίσος ως παράγοντας κοινωνικης ειρήνης

Το παρόν άρθρο γράφτηκε με αφορμή την αποχώρηση των Πατέρα-Βγενόπουλου από τον Παναθηναϊκό. Την πτώση δηλαδή, για μια ακόμη φορά, του κοινωνικός αποδεκτού προσωπείου του λαϊκού ηγέτη που κάθε μεγαλομέτοχος ή πρόεδρος ομάδας με μεγάλη μερίδα στην ''οπαδική πίτα'', προσπαθεί να περάσει.

Δυστυχώς, η προσπάθεια αυτή κατά κανόνα στέφεται από πλήρη επιτυχία. Οι πρόεδροι, στα μάτια των οπαδών, αποτελούν τον αναμφισβήτητο ηγέτη που ενσαρκώνει με τον καλύτερο τρόπο το ιδεώδες(;) που το μεγάλο αθλητικό σωματείο αντιπροσωπεύει(;). Αποτελούν τον άνθρωπο εκείνο, που θα προχωρήσει στις απαραίτητες τομές για να βοηθήσει την ομάδα να επιστρέψει (ή να διατηρηθεί) στην κορυφή, θα επιβληθεί στα θεσμικά κέντρα αποφάσεων -όπου οι οπαδοί όλων των ομάδων πιστεύουν ότι αδικούνται, κάτι που συνοψίζεται στην φράση "μόνοι μας εναντίον όλων"- και θα δείξει την τεράστια γενναιοδωρία του, ξοδεύοντας παχυλά ποσά για την ενίσχυση της ομάδας. Αν, μάλιστα, δεν κάνει κάτι από όλα αυτά ,αρχίζει και αντιμετωπίζεται με καχυποψία και αμφιβολία για τις "αγνές του προθέσεις" και αρχίζουν σταδιακά οι ψίθυροι, πως λειτουργεί με "στυγνά επιχειρηματική κριτήρια" και δεν τον ενδιαφέρει μόνο η επιτυχία της ομάδας, αλλά κοιτάει και το "προσωπικό όφελος".

Μόνο που, είτε ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες για το πως αν γίνεις αρεστός, είτε λειτουργεί διαφορετικά από αυτές, αυτό ακριβώς κάνει. Πράττει με μόνο γνώμονα το επιχειρηματικό συμφέρον και το προσωπικό όφελος. Τη δημιουργία δηλαδή ενός ευρέως αποδεκτά κοινωνικού προφίλ, που ουδείς τολμά να αμφισβητήσει, όσο βρίσκεται στον κολοφώνα της δόξας του - ούτε καν η δικαιοσύνη ή ανώτατοι πολιτικοί αξιωματούχοι. Το επαίσχυντο και απροκάλυπτο ξέπλυμα χρήματος από τις παράνομες δραστηριότητες. Τη δωρεάν λεζάντα και τα πολυσέλιδα αφιερώματα στον τύπο και γενικότερα στα ΜΜΕ, όπου κατά συντριπτική πλειοψηφία υμνείται.

Αυτό, όσο παράξενο κι αν ακούγεται σε κάποιον ουδέτερο, σπάνια γίνεται αντιληπτό από τους οπαδούς, αλλά ακόμα κι αν γίνει σπάνια αποτελεί αντικείμενο συζήτησης ή προβληματισμού (για αμφισβήτηση ούτε λόγος), όσο η ομάδα βρίσκεται μέσα στους στόχους της. Ο "τιμονιέρης του πλοίου" πάντα δικαιολογείται και χαρακτηρίζεται μάλιστα "κυμπάρης" ή "μάγκας," όταν καταφέρνει να ξεφύγει από τη τσιμπίδα του νόμου, ενώ οι παράνομες δραστηριότητες του αποτελούν κοινό μυστικό. Ναι, εκεί έχουμε φτάσει. Ο πρόεδρος να πλουτίζει παράνομα, αυτό να το ξέρουν όλοι και κανείς να μην τολμά να τον ακουμπήσει, καθώς, υποστηρίζεται από χιλιάδες κόσμου απλά επειδή χρηματοδοτεί την "ομαδάρα τους".

Φτάσαμε έτσι στο σημείο ένα συλλαλητήριο, που αποσκοπεί σε απλή αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος μιας ομάδας, να συγκεντρώνει 30000 κόσμου και οι απεργίες να έχουν μέσο όρο 20000. Πως να γίνει μετά συζήτηση για ταξική συνείδηση και ταξική επιλογή; Τόσοι άνθρωποι "χάνονται" ουσιαστικά από τους δρόμους και την ταξική πάλι, επειδή έχουν αποφασίσει να αφιερώσουν τη ζωή τους στα ιδανική μια ομάδας, Ιδανικά ανύπαρκτα, που απολύτως τίποτα δεν προσφέρουν παρά μια στιγμιαία αίσθηση ευτυχίας.

Η ζωή, όμως, είναι πολλά παραπάνω από μερικές στιγμές ευφορίας. Ειδικά μέσα σε συνθήκες κοινωνικοοικονομικού μαρασμού και ξεπεσμού, κάθε ένας οφείλει, πρώτα απέναντι στον εαυτό του και μετά απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, να ενεργοποιηθεί στην πολιτική διαδικασία. Πόσο μάλλον άνθρωποι που έχουν αποδείξει, πως αποτελούν μαχητικά σύνολα με συγκρουσιακή λογική, η οποία όσο περνάει ο καιρός θα υιοθετείται από ολοένα και περισσότερους πολίτες. Αυτή, λοιπόν, θα πρέπει να διοχετευτεί και να κατευθυνθεί απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς, τους ταξικούς. Η τακτική του "διαίρει και βασίλευε" μέχρι τώρα αποδίδει, και εχθροί θεωρούνται σύνολα με διαφορετικό χρώμα κασκόλ με ανάπτυξη μάλιστα φασίζουσας νοοτροπίας έναντι αυτών. Η βύθιση στο πηγάδι του οπαδικού μίσους, θυμίζει αποπροσανατολισμό σε λαβύρινθο. Όσο περισσότερο προχωράς, τόσο περισσότερο χάνεσαι και δυσκολεύεσαι να βρεις το δρόμο.

Η άγρια και βίαιη επιβολή προτύπων, και όχι απλά η προβολή τους, βρίσκει ευρύ πεδίο δράσης με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ακόμα και το γήπεδο από αρένα διασκέδασης έχει μετατραπεί σε αρένα μάχης. Η μονομέρεια υπέρ του γηπεδούχου, η απολυτότητα, τα βίαια και κατά κανόνα αναίτια ξεσπάσματα κατά πάντων αποτελούν πρωτεύοντα χαρακτηριστικά ενός χώρου, ο οποίος πλέον δεν χρησιμεύει σε τίποτε άλλο, παρά μόνο στην εκτόνωση οργής. Η θέση της οργής αυτής, όμως, δεν είναι στα γήπεδα, αλλά στους δρόμους. Η ώρα που το σύνολο αυτών των ανθρώπων θα ανοίξει τα τυφλωμένα από το φανατισμό μάτια του και θα δει πως πρώτα αποτελεί άνθρωπο και μετά οπαδό, δεν αργεί.