Μια λεπτή ισορροπία

Η εύθυμη νότα αισιοδοξίας, που συντροφεύει την ανατολή κάθε νέου έτους, δε θα μπορούσε φέτος να δηλώσει απούσα. Η αύρα που μας ωθεί κάθε πρωτοχρονιά να είμαστε χαρούμενοι, μ' ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και ίσως ευτυχισμένοι, έρχεται να επιβεβαιώσει τη ρήση, πως ''η ευτυχία είναι απλά μερικές στιγμές''. Ποτέ δε με γέμισε αυτό το μότο και ποτέ δε θεώρησα πως με αντιπροσωπεύει. Πάντα το χαρακτήριζα άποψη όχι απλά στυγνά ρεαλιστική, αλλά εις βάθος πεσιμιστική.

Ενδόμυχα, βέβαια, με διακατείχε ο φόβος, πως ίσως και να ισχύει. Τον είχα κρύψει καλά, όμως, πίσω από την παιδική μου αφέλεια, που επέμεινε να χαρακτηρίζει εαυτόν ξεχωριστό. Με την πάροδο της τελευταίας, το ζύγι επανήλθε και τότε είδα τα πράγματα λίγο πιο καθαρά. Στη λεπτή ισορροπία της φράσης μεταξύ ρεαλισμού και πεσιμισμού, το ζύγι αυτήν τη φορά, έπεσε στον πρώτο. Και τότε, θέλοντας και μη, πέρασα στο επόμενο επίπεδο. Πόσες τέτοιες στιγμές θα υπάρξουν στη δική μου ζωή; 

Είναι ένα ερώτημα βασανιστικό, αν μη τι άλλο. Δε σου επιτρέπει να χαρείς τις όποιες στιγμές θα έρθουν και ανήκουν ''στην καλή πλευρά'', αυτήν της ευτυχίας δηλαδή. Πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να είναι από τις τελευταίες, καθώς το αντίπαλο δέος, κατά κανόνα, κυριαρχεί. Οι πρώτες, μάλιστα, περισσότερο μοιάζουν με μια ανάσα, πριν βουτήξεις και πάλι στη θάλασσα της δυστυχίας. Όσοι καταφέρνουν να αντέξουν σ' αυτήν, δίχως να πάθουν ασφυξία, καλούνται ευτυχισμένοι. Οι υπόλοιποι περιθωριοποιούνται ή θέτουν εαυτόν στο περιθώριο, αποτραβιούνται από τον κοινωνικό τους περίγυρο ή ψάχνουν τις δικές τους ανάσες στο φαντασιακό κόσμο των ναρκωτικών. Αυτές, όμως, θυμίζουν περισσότερο τομές στον τράχηλο ατόμου που αδυνατεί να αναπνεύσει. Αν γίνει μία τη σωστή στιγμή μπορεί να βοηθήσει, περισσότερες οδηγούν σε πρόωρο θάνατο. 

Οι ''ανάσες'' κάλλιστα πέρα από απλές στιγμές μπορεί και να αποτελούν απλώς μερικά πρόσωπα. Πρόσωπα που ο καθένας θέλει να έχει στη ζωή του. Κάποιοι όταν τα βρίσκουν προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τα κρατήσουν, καθώς κατανοούν άμεσα την αξία τους. Άλλοι, αυτοί που φοβούνται την ευτυχία, κάνουν ό,τι μπορούν για να τα διώξουν μακρυά, παρόλο που ξέρουν, πως αργά ή γρήγορα, πάλι σ' αυτά θα καταλήξουν. Ή τουλάχιστον, αυτό ελπίζουν. Πως όταν θα είναι έτοιμοι, ο άλλος θα τους περιμένει και θα τους δώσει την ευκαιρία να ακούσουν και πάλι το χαμόγελό του. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτό δε συμβαίνει πάντα. Αλλά ακόμα κι όταν συμβαίνει, οι συνθήκες έχουν μεταβληθεί τόσο, που πλέον καθιστούν την συνύπαρξη απαγορευτική.

Οι συνθήκες, όμως, μεταβάλλονται διαρκώς. Θυμίζουν, μάλιστα, ρολόι. Σε αυτό ο δείκτης περνάει κατά διαστήματα από παντού. Αυτό που μένει, είναι να βρεις το κατάλληλο σημείο. Διόλου εύκολο, μα μήτε ακατόρθωτο. Κι έτσι, το κείμενο κλείνει με μια νότα αισιοδοξίας. Σήμερα, άλλωστε, είναι πρωτοχρονιά.