Αφορμή για το πρώτο μου κείμενο παίρνω από τα τεράστια ποσοστά αποχής, που σημάδεψαν τις προηγούμενες δημοτικές-περιφερειακές εκλογές. Αν και λίγο καθυστερημένα, καθώς τα θέματα των εκλογών έχουν ήδη παρέλθει από την επικαιρότητα, θεωρώ, πώς είναι ένα θέμα μείζονος σημασίας, που αξίζει να αναλυθεί.
Τα ποσοστά αποχής, λοιπόν, πανελλαδικά ξεπέρασαν το 50%. Ποσοστό αναμενόμενο στις σφυγμομετρήσεις, που είχαν γίνει, από τα μεγαλύτερα στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Αρχικά θέλω να κάνω κάποιους διαχωρισμούς, ως προς την αποχή. Εγώ τη διαχωρίζω σε τρεις κατηγορίες, την αποχή-διαμαρτυρίας, την αποχή-αδιαφορίας και την αποχή λόγω κωλύματος. Θα με απασχολήσει αποκλειστικά η πρώτη, καθώς τις άλλες δυο, και ειδικά τη δεύτερη, δε μπορώ να τις λάβω υπόψιν, ως στάσεις πολιτικές.
Προσωπικά, ανήκω κι εγώ στο μέρος εκείνο του πληθυσμού, που με τη στάση του ενίσχυσε τα ποσοστά της αποχής-διαμαρτυρίας. Τη θέση μου αυτήν, τη μοιράστηκα με φίλους και γνωστούς και κατά κύριο λόγο εισέπραξα έντονη αποδοκιμασία. Στάση συντηρητική, βοήθησα στα υψηλά ποσοστά της ακροδεξιάς-άρα κι εγώ έχω ασπαστεί την ιδεολογία της, δεν πρόκειται ποτέ να επιφέρω την παραμικρή αλλαγή, ανώριμη επιλογή, καταδεικνύει πολιτικό αποπροσανατολισμό ήταν η κύρια επιχειρηματολογία, δέκτης της οποίας κατά κανόνα γινόμουν, μόλις τολμούσα να πω, πως προτίμησα την αποχή.
Ένα προς ένα θα προσπαθήσω να καταρρίψω όλους τους ισχυρισμούς, που αναφέρθηκαν παραπάνω προσπαθώντας να κάνω και κάποια σύνδεση μεταξύ τους. Πως λοιπόν χαρακτηρίζει κάποιος την αποχή-διαμαρτυρίας, ως στάση αμιγώς συντηρητική; Μάλλον ερμηνεύει κατά το δοκούν, όσα αυτή εκφράζει. Με την αποχή διαμαρτυρίας, όσοι την επιλέγουν, θέλουν να εκφράσουν την πλήρη απόρριψη τους σε πρόσωπα και καταστάσεις, ο συνδυασμός των οποίων αποτελεί το σημερινό "σύστημα". Με την απόρριψη του είναι σαφής η δήλωση, πως αυτό έχει πάψει πια να μας εκφράζει. Πως απαιτούμε, δε θα πω την ανατροπή του, καθώς, αγνοώ πόσοι την επιθυμούν, de facto, όμως, την ανανέωση και τον περαιτέρω εκδημοκρατισμό του. Επί της ευκαιρίας, θα πρέπει να τονίσω, πως θα πρέπει να εκλείψει επιτέλους η απαράδεκτη πεποίθηση μερικών, που χαρακτηρίζει το δημοκρατικό πολίτευμα απλά ως ένα ιστορικό κεκτημένο. Η δημοκρατία δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένα ιδανικό, η κατάκτηση του οποίου απαιτεί διαρκής προσπάθεια από όλους τους πολιτικά εμπλεκόμενους φορείς. Η μεταπολίτευση σηματοδοτεί το ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας κι όχι το τέλος της.
Μετά τη σύντομη παρένθεση, επαναλαμβάνω, είναι δυνατόν κάποιος που στοχεύει στον περαιτέρω εκδημοκρατισμό του συστήματος, κι όσοι επέλεξαν συνειδητά την αποχή-διαμαρτυρίας αυτό κάναν, να διέπεται ή να υποκινείται από κάποιου είδους συντηρητισμό; "Ναι", είναι η απάντηση μερικών, καθώς με την αποχή δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ τίποτα. Μα αυτό το έχουν επιβάλει, όσοι ονειρεύονται διαιώνιση της σημερινής κατάστασης ή ακόμα και την υποβάθμιση της σε μεγαλύτερο βαθμό. Το ότι δεν υπάρχει κάποια νομική ασφαλιστική δικλείδα, που να καθιστά αδύνατη την εκλογή δήμαρχου, περιφερειάρχη ή ακόμα και ολόκληρων κυβερνήσεων με ποσοστά παρόμοια με αυτά που είδαμε στις τελευταίες εκλογές, δηλαδή γύρω στο 25% του συνόλου των ψηφοφόρων, είναι μια παθογένεια του συστήματος. Όταν ο δήμαρχος (μπορείτε να βάλετε στη θέση του οποιοδήποτε πολιτικό αξίωμα) δεν είναι επιθυμητός από το 75%, προσωπικά, δε θεωρώ δημοκρατικά επικυρωμένη την εκλογή του. Κι αν κάποιος (πολύ σωστά) υποστηρίξει, πως ακόμα και να μπει αυτή η ασφαλιστική δικλείδα, θα πρέπει να αφορά το σύνολο αυτών που προσήλθαν στις κάλπες και επέλεξαν λευκό ή άκυρο, θα συμφωνήσω μέχρι τελείας. Σε αυτήν την περίπτωση η αύξηση των τελευταίων θα είναι κάτι παραπάνω από θεαματική και κατακόρυφη.
Για αυτούς που ταυτίζουν την αποχή-διαμαρτυρίας με την αποδοχή ακροδεξιών ιδεολογιών, απλά επειδή έτυχε να έχουμε θεαματική αύξηση της Χρυσής Αυγής σε κάποιες περιοχές, θα πω, πως με την ίδια ευκολία, θα χαρακτηριζόμασταν κομμουνιστές, πασόκοι, ρεφορμιστές, κεντρώοι, δεξιοί ή οτιδήποτε άλλο, ανάλογα κάθε φορά με το εκάστοτε κόμμα. που ανέβηκε θεαματικά σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Δέχομαι, ότι με το παρόν εκλογικό σύστημα, η ακροδεξιά όντως ευνοήθηκε από τα μεγάλα ποσοστά άκυρων-λευκών-αποχής. Μήπως, όμως, αυτό οφείλεται περισσότερο στο εκλογικό σύστημα καθεαυτό και στο πως έχει επιλέξει να ερμηνεύσει το παραπάνω τρίπτυχο και λιγότερο στον ψηφοφόρο που το επιλέγει; Εδώ δηλαδή έχουμε το γνωστό πολιτικό εκβιασμό, που μας προτρέπει να ψηφίσουμε τον τάδε "για να μη βγει ο δεξιός", αλλιώς γνωστό ως τακτική επιλογής "του λιγότερου κακού'. Μας ξεγελάσατε, επιλέξαμε "τον λιγότερο κακό" κατά το παρελθόν και αποδείχτηκε
ανίκανος, όπως το είχαμε προαισθανθεί. Κάναμε το λάθος μια φορά, φτάνει. Δε θα ενισχύσουμε ξανά τακτικές αυθεντικού πολιτικού καιροσκοπισμού.
Με τα παραπάνω δε θέλω να καταδείξω την αποχή, ως τη μοναδική επιλογή, όταν τίθεται ένα εκλογικό δίλημμα. Δεν τη θεωρώ καν, υγιή επιλογή. Όταν, όμως, ούτε και το πολιτικό σύστημα είναι υγιές, λογικό είναι και η συμπεριφορά προς αυτό να παίρνει διαστάσεις, που σε διαφορετική περίπτωση κανείς δε θα προτιμούσε. Η ψήφος, άλλωστε, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι, δεν είναι ο μοναδικός τρόπος να δείξεις, πως είσαι πολιτικά ενεργός. Τη συγκεκριμένη διαδικασία την απαξίωσαν, όσοι για χρόνια την εκμεταλλεύονται για πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Τα τεράστια ποσοστά αποχής δεν είναι τίποτα άλλο, από μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Εν κατακλείδι, ας μην κάνει καθόλου εντύπωση, αν αυτοί που βαρέθηκαν την εκμετάλλευση των ψήφων τους, αγανακτήσουν και με την εκμετάλλευση της ζωής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου